Kościół Parafialny w Trościańcu Wielkim.
Dodane przez Kazimierz dnia Kwietnia 17 2008 23:53:50
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY p.w. NAJŚW. SERCA JEZUSA w TROŚCIAŃCU WIELKIM

[źródło: Antoni Worobiec "Dzieje parafii i kościoła p.w. Najśw. Serca Jezusa w Trościańcu Wielkim (1906-2006)". Zielona Góra 2006, wyd. Wspólnota Trościanieckich Rodaków w Kosieczynie gm. Zbąszynek. ISBN 83-912004-2-6]

Tak pisze A. Worobiec:

Zdaniem prof. Jana K.Ostrowskiego informacja na temat początków budowy kościoła w Trościańcu są sprzeczne: "Schematismus Leopoliensis 1888"; notuje w Trościańcu istnienie kaplicy publicznej, a w r.1896 określa ją jako murowany kościół. W protokole wizytacji dziekańskiej z 1905 r. czytamy, że nowy kościół został zbudowany "drogą konkurencji" (czyli przetargu), dzięki staraniom księdza ekspozytura Fryderyka Cywińskiego. Kościół w Trościańcu Wielkim powstał w czasach, gdy metropolitą Lwowskim był abp Józef Bilczewski ten,którego Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował 26 czerwca 2001 r., na błoniach dawnego lotniska w Skniłowie pod Lwowem.

Abp J. Bilczewski założył fundację "Bonus pastor", wspierającą inicjatywy budowlane księży. W ciągu 23 lat jego pasterzowania powstało 328 kościołów i kaplic na terenie metropolii lwowskiej. W tym też czasie powstały najbliższe nam kościoły w: Trościańcu Wielkim, Milinie, Gontowej, Białogłowach, Reniowie, a w 1925 w Hnidawie.
Z inicjatywy abpa Józefa Bilczewskiego, który propagował kult Najświętszego Serca Jezusowego, trościaniecki kościół został nazwany imieniem Najświętszego Serca Jezusowego.

Na budowę kościoła wierni przekazywali, w miarę swoich możliwości, hojne dary.
- Zgodnie z zapisami "Księgi inwentarzowej" przechowywanej obecnie w Archiwum abp E. Baziaka w Krakowie:
obszar dworski Sióstr Miłosierdzia darował parcele gruntu o łącznej powierzchni
8 ha 62 ar30


Poza tym darem, obszar beneficjum kościelnego powiększył się o kilkanaście działek ziemi ofiarowanych przez: Józefa Dzika i jego żonę, Józefa Dajczaka i jego rodziców Jana i Agnieszkę, Zofię z Sąsiadków Wodecką, Rozalię ze Świątkiewiczów Dzikową, i innych
W wyniku tych zapisów i darowizn kapitałowych powstał kościół rmurowany z cegieł, kryty blachą ocynkowaną, z wieżą, na której umieszczono zegar o 3 tarczach, jak pisze ks.W. Garczyński.

Kościół usytuowano niezbyt korzystnie: w przewężeniu dolinnym Solanki, gdzie strome stoki, od południa i północy zbliżają się do siebie na odległość zaledwie 100 m., a samo koryto rzeki, łagodnym łukiem opasuje posesję kościelną. Parcele zabudowy wiejskiej nr. 107, 108 (patrz schemat zabudowy w załączeniu) podarowane zostały parafii przez rodziny Dzików, Wojtynów i Makarewiczów. Niedużej powierzchni parcela została sztucznie uformowana w północnym stoku doliny rzecznej. Gwałtowne przybory wód opadowych czyniły od czasu do czasu znaczne szkody fundamentom świątyni; walczył z tym ks Walenty Garczyński, który w toku generalnego remontu (1936 r.) umacniał fundamenty, podobne kłopoty są udziałem obecnego administratora cerkwi..

Położenie w głębokim jarze dolinnym okazało się zbawiennym w okresie walk frontowych latem r.1944. Częsty i groźny ostrzał artylerii niemieckiej kierowany celnie ze wzgórz Harbuzowie i Manajowa szczęśliwie ominął ten rejon wsi. Kościół i kilka przyległych zabudowań leżało w rmartwym polu rażenia artyleryjskiego. To ich uratowało przed zburzeniem, jedynie hełm wieży kościelnej został rozbity pociskiem.